Gwóźdź ramienny krótki i gwóźdź ramienny długi


Wskazania:

Gwóźdź ramienny krótki i gwóźdź ramienny długi przeznaczone są do zaopatrzenia: – stabilnych lub niestabilnych złamań główki kości ramiennej – złamań patologicznych – stawów rzekomych, trzonu kości ramiennej Gwóźdź umożliwia zespolenie kości ramiennej, wprowadza się go od strony nasady bliższej.

Liczne możliwości mocowania dają możliwość stabilnego zespolenia w przypadku krótkich odłamków kości. Celem osteosyntezy jest nastawienie główki, jej stabilne połączenie z trzonem kości ramiennej oraz rekonstrukcja pierścienia rotatorów – za pomocą szwów lub poprzez ponowne nastawienie kości ramiennej.

Implant:

Gwoździe ramienne krótkie i długie produkowane są ze stali implantowej (wg ISO 5832-1) lub stopu Ti6Al4V (wg ISO 5832–3). Materiałów tych nie wolno stosować w gwoździach i wkrętach zamiennie. Gwoździe są pełne o przekroju okrągłym.

Gwóźdź ramienny krótki oferowany jest w wariantach o średnicy 6; 7; 8; 9 mm i długości 150 mm.

Gwóźdź ramienny długi oferowany jest w wariantach o średnicy 6; 7; 8 mm i długości od 190 do 290 mm.

Długości zwiększają się co 20 mm. System implantologiczny gwoździ ramiennych składa się z gwoździa prawego lub lewego o średnicy gwoździa 6; 7; 8 lub 9 mm i odpowiedniej długości oraz jednego lub większej liczby wkrętów mocujących 3,5 mm z płaskim łbem (w przypadku gwoździ o średnicy 7; 8; 9 mm) lub wkrętów korowych 2,7 mm (w przypadku gwoździ o średnicy 6 mm) oraz od jednego do czterech wkrętów mocujących 4 mm z płaskim łbem, służących mocowaniu gwoździa.

Gwóźdź można zamknąć wkrętem zaślepiającym 0; 5 lub 10.

Ostrzeżenie:

W wypadku mocowania proksymalnego, należy w trakcie określania miejsc otworów mocujących brać pod uwagę położenie splotu naczyniowo-nerwowego oraz nerwu pachowego. Należy unikać ich uszkodzenia, przede wszystkim w trakcie wykonywania otworów mocujących oraz w trakcie wprowadzania wkrętów mocujących.

W przypadku mocowania dystalnego należy zwracać uwagę na przebieg tętnicy ramiennej i nerwu pośrodkowego. Zaleca się mocowanie przednio-tylne. Mocowanie przyśrodkowo-boczne dopuszcza się wyjątkowo przy wskazaniach z ryzykiem uszkodzenia nerwu promieniowego.